خبرها مثل الکتریسیته قبل از چشم برهم زدنی به همه می رسند.
اینجا با مرگ خیلی طبیعی برخورد می کنند.
خبر فوت کسی که می آید تحلیل ها شروع می شود! و کلا مساله ای مثل همدردی عجیب است! اینکه چشمی تر شود یا مثلا کسی کمی فکری تر شود عجیب و غریب است.
انتظار کثیفی بعد از شنیدن خبر بیماری ها حکم فرماست!
هیجان زیادی برای تحلیل های عجولانه و گفت و شنودهای مشکل ساز!
اینجا سیاره غریبی است.
صداقت و شفافیت جز در یک نفر وضوح ندارد!
باشد که تنه درخت صداقت و رقیت قلبم تبر نخورد.
باشد که شبیهشان نشوم.
باشد که تنها باشم اما تنم به تنشان نخورد!
باشد که جز این باشد.
که وقتی سقوط میکنی مثل رنگهای آبنابت چوبی به هم تنیده می شوند و تورا یاد هیپنوتیزم می اندازند.
که وقتی به فکر چیزهای جدی نیستی می آیند و از چیزهای وخیم خیلی جدی می گویند.
زندگی را در خطر تنیده اند.
آبی ها و نارنجی ها
غرق در داستان شده بودم تا صبح.
به امید اینکه قیچی منطقم بتواند پای رابطه 10 ساله ای را از زندگی ام ببرد .
شاید کمی تعادل به شریان های لحظه هایم تزریق شود. خوب می شود که براحتی دکمه شیفت+دیلیت را فشار دهیم و افراد مسموم را دور کنیم. هرچند این مسمومیت شیرین، دل انگیز، دوستانه، صمیمی و قدیمی باشد.
مهم ترین سوال این روزهای سپری شده با مغز دردم این بود که چطور روزهای متمادی در این سالهای بسیار با داشتن برخی از آدم هاییی گذشت که نه حس امنیت به من می دادند و نه حتی بعد مشترکی بین افکار من و افکارشان پیدا میشد.
یکی دوروزی هست که در پی پاک کردن رد پایشان هستم.باشد که دیگر نباشند! که بروند و زندگی خاص خودشان را داشته باشند بی آنکه مرا مستاصل کنند! بروند و آدم های امن خودشان را پیدا کنند. اگرچه امنینت دوستانه برای این قبیل آدم ها مقوله عجیب و غریب و غیر قابل فهمی است.
من با همین تعداد اندک دوستان صمیمی در دنیا حس بهتری خواهم داشت! چرا که فکرشان همان جاهاییست که فکرم هست.چشمشان مناظری که من دوست دارم را دوست دارد.کتابهای مشترک میخوانیم.فیلم های مشترک می بینیم. ساعت ها بدور از هرگونه ت بازی و پنهان کاری و دورویی به صحبت می نشینیم و از حرفهای خوب هم دلگرم می شویم.
عده ای را انتخاب کردم و برای خودم نگه داشتمشان.باقی را حذف خواهم کرد!
به قول رفیق خوبم، خدخواه باید باشم کمی.
پس برای خودم کمی خودخواهی تجویز می کنم!
درباره این سایت